De reis
   Santiago
   Patagonia
   Peumo
   Maipo
   Mendoza
   Norte
   Zee/Bergen

10 dagen Patagonië

home

Inleiding

Patagonië ligt in het uiterste zuidpunt van Chili en is gekenmerkt door gletsjers en uitgestrekte vlaktes. Als je met de muis over de fotos gaat zal je wat uitleg krijgen over die foto.

Maandag 24 maart 2003

Vanuit Santiago hebben we een binnenlandse vlucht genomen tot in Puerto Montt, in het hartje van het Merengebied, zo'n 1000 km van de hoofdstad verwijderd. Van daaruit zijn we per boot naar het zuiden getrokken. Puerto Montt is dus vooral een transitcentrum en de voornaamste toegangspoort tot Patagonië.

Sabine in Puerto Montt vlieghaven Peter in Puerto Montt vlieghaven Navimag boot op achtergrond

Vermits we al 's morgensvroeg toegekomen waren en onze boot pas om 16u vertrok hadden we nog tijd om het marktje te bezoeken in de haven van Angelmo waar je de plaatselijke bevolking kan ontmoeten en waar de vissers hun vangst van de ochtend verkopen. Je wandelt ook langs piepkleine sfeervolle 'restaurants' (pallafitos genoemd; omdat ze op palen staan) waar je zeker en vast curantos moet proeven, een gerecht op basis van vlees en zeevruchten dat langzaam gekookt wordt in een gat in de grond. Heel lekker!

Wij met onze boot op achtergrond de palafitos de palafitos

Met een half uur vertraging is onze boot (Navimag) vanuit de haven vertrokken onder een stralende zon. De boottrip duurt 3 nachten en 3 dagen en legt 1800 km af. Het kost zo'n 200 US$ eten en drinken inbegrepen.

een verbrande neus op het dek Puerto Montt op de achtergrond de zonsondergang




Dinsdag en woensdag 25-26 maart 2003

Zo een boottocht is een ideale manier om de eilanden (groene heuvels), fjorden en gletsjers waar te nemen. Naarmate we meer zuidwaarts gaan priemen er her en der ijsbergen uit het water.

in de bar domino spelen groene eilanden onder een laag wolkendek groene eilanden onder een laag wolkendek

En af en toe zijn er zeeleeuwen, dolfijnen, en ijsvogels die ons gezelschap houden. Er zijn ook 2 walvissen die ons heel eventjes dag zijn komen zeggen met hun staart, maar helaas, het was op dat moment pijpestelen aan het regenen en zaten we lekker warm binnen (dus de walvissen gemist).

niet makkelijk om de diertjes op foto te krijgen niet makkelijk om de diertjes op foto te krijgen niet makkelijk om de diertjes op foto te krijgen

Op de boot sliepen we in "Literia's", net zoals in slaaptreinen. 4 bedden per cabine, met langs ieder bed een gordijntje.
Van 8u 's morgens tot 20u 's avonds mocht je op de brug vanvoor op het schip staan en zoveel uitleg aan de kapitein vragen als je wou. Door het slechte weer kwamen de mensen de kapitein regelmatig een bezoekje brengen.

de voeten van peet en mijn hoofd Golfo de Penas op de brug

Zoals je op de foto ziet zijn we ook een spookschip voorbijgevaren. De organisator wist ons te vertellen dat door de mist het schip er nog nooit zo spookachtig had bijgelegen als die dag.
De boot houdt 's middags een stop van een uurtje aan Puerto Eden, een havendorpje in the middle of nowhere, dit om de economie er een beetje gaande te houden. De vrouwen van het dorp komen dan naar de boot om hun artisanale voorwerpen aan de toeristen te verkopen.

het spookschip op de achtergrond Puerto Eden op de achtergrond de vrouwen van Puerto Eden die hun waar verkopen

Het landschap dat we voorbijvaren is echt prachtig, ondanks dat de zon er niet echt bij was. De beboste eilanden met hun watervallen hebben evenveel charme door de lage wolken die er net boven hangen.
De laatste dag hebben ze ons om 7u wakker gemaakt. De boot van 21m breed moest door een engte varen van 70m breed, wat heel nauw is! Je moet het eigenlijk zien om te beseffen dat hier precisiewerk voor nodig is. Enfin, vandaar mijn kleine oogjes dus, vanwege het vroege uur.

Peter met 1 van de talrijke watervallen voor de zonsopgang tijdens de zonsopgang na de zonsopgang de nauwe doorgang op de achtergrond




Donderdag 27 maart 2003

Na 3 dagen en nachten varen komen we toe in Puerto Natales. Op zich een stadje dat toeristisch weinig te bieden heeft, maar het is wel het vertrekpunt van tal van excursies en wandeltochten in de naburige nationale parken. Omdat we in de voormiddag toekomen in Puerto Natales en er verder die dag niks gepland is, besluiten we een mountainbike te huren en de omgeving te verkennen.

Samen in Puerto Natales Samen met de gehuurde fiets Plastic flessen aan de kant van de straat

Er zijn geen echte fietsroutes voorzien, maar de meeste mensen zeggen dat een uitstap naar de Cerro Dorothea (hoogste heuvel in de omgeving) wel tof is (een mooi zicht over Puerto Natales), je moet je fietsen wel aan de voet van de heuvel achterlaten en te voet naar de top klimmen. Maar waar we (en Peter zeker) niet op gerekend hadden was dat we aan de plaatselijke inwoner moesten betalen om onze fietsen achter te laten en de beklimming te doen. Peter wou daarvoor natuurlijk geen geld betalen, en weg waren we. Iets verder kwam Peter op het idee om een andere wei te doorkruisen om toch maar aan de voet van de heuvel te komen en de beklimming te doen. Halfweg onze wandeltocht horen we ineens geschreeuw... het was de man aan wie we geld moesten betalen om op de heuvel te mogen die ons toch gezien had en zijn paard aan het zadelen was. We zagen dat we de problemen niet verder moesten zoeken en begonnen stillekes aan onze afdaling. Ondertussen zat de man op zijn paard en zette hij zijn achtervolging in. Gelukkig konden we aan hem ontsnappen doordat we langs een kloof naar beneden gestapt zijn en hij ons niet kon zien. Uiteindelijk zaten wij terug op onze fietsen terwijl we hem boven op de heuvel zagen zoeken. Oef!
We hadden nog een paar uurtjes tijd en besloten van verder de weg te volgen en naar het volgende dorp te fietsen. Bleek dat er geen ander dorp meer was, maar wel de douane. We zijn gewoonweg naar Argentinië gefietst! Wat wel een leuk idee is...

De afdaling van de cerro Aan de grens van Argentinië De boot in de haven van Puerto Natales




Vrijdag 28 maart 2003

's Anderendaags zijn we 's morgens rond een uur of 7 vertrokken naar El Calafate (in Argentinië). De rit duurt ongeveer 5 uur, dit wil zeggen dat we die dag 10 uur in een busje gezeten hebben, met nog een koppel hollanders (zeer sympathiek trouwens) en een duitse. Maar dit is zeer de moeite waard. De Perito Moreno gletsjer is heel indrukwekkend.

De vallei van het Lago Argentino De Perito Moreno gletsjer Op de boot naar de gletsjer varend

Met een boot kan je gedurende een uur tussen de ijsbergjes (gevallen stukken gletsjer) dobberen, en varen ze je tot heel dicht bij de muur van de gletsjer die wel 60 meter hoog is!

Het water heeft een mooie blauw-groene kleur We naderen de gletsjer De vlag van Argentinië

Om de 10-20 minuten valt er een brok ijs van de gletsjer af. Dit maakt een oorverdovend lawaai! Als je het stuk niet ziet vallen zou je denken dat er gewoonweg een heel deel van de gletsjer afbreekt.

Niet te dichtbij, anders riskeer je om een brok ijs op je hoofd te krijgen De gletsjer in zijn prachtige omgeving Het vallen van een brokstuk geeft een oorverdovend lawaai

Op de terugweg stoppen we nog in El Calafate, het dichtstbijzijnde en heel toeristische stadje.
Het is zeker de moeite waard om er een halte te houden en zelfs te overnachten. Dan heb je de kans om het heerlijke argentijnse vlees te proeven. Vermits wij nog een rit van 4 uur voor de boeg hadden, hebben we d'er helaas niet kunnen proeven.

Van lange busreisjes wordt je zo slaperig Mate, de drank van Argentinië




Zaterdag 29 maart 2003

Vanuit Puerto Natales zijn we ook de "Cueva del Milodon" gaan bezoeken. Het is een reusachtige grot. In de 19e eeuw werden in deze grot de bevroren resten gevonden van een prehistorisch dier (de Milodon) dat 10.000 jaar geleden in de streek leefde.

Samen genieten van de natuur Wat een angstaanjagend dier, die Milodon Samen voor La Cueva del Milodon

Nadien vertrekken we met het busje naar het Parque Nacional Torres del Paine, het mooiste park van het land. Het heeft een zeer gevarieerd landschap (steppe, bossen, meren, bergen en gletsjers). We hebben spijtiggenoeg maar 3 dagen de tijd om door het park te trekken (om het hele park te zien heb je een week nodig).

Geen wolkje aan de lucht Parque Nacional Torres del Paine Waterval aan het meer van Pehoe met regenboog

Om zoveel mogelijk te zien (en tijd te winnen) pakken we weer eens een boot die ons tot aan de Grey gletsjer brengt. Deze boot is vrij duur (30 dollar per persoon) en is de moeite eigenlijk niet waard als je tijd genoeg hebt om het park te bezoeken.
Wij vonden de Perito Moreno gletsjer indrukwekkender en mooier.

Lunch aan het meer van Pehoe In de Zodiac die ons naar de boot brengt Op de boot

In tegenstelling tot het meer aan de Perito Moreno gletsjer ligt dit meer vol met dikke ijsbrokken (van de gletsjer afgebroken). Daardoor moet de boot veel bochtjes maken en soms tegen de ijsbrokken varen om ze te breken en zo een doorgang te forceren.

Op de boot In de verte Glacier Grey Lago Grey met ronddrijvende stukken ijs Lago Grey met ronddrijvende stukken ijs Grey gletsjer

Aan de voet van de gletsjer zet de boot ons af, en begint onze wandeltocht van 4u. Het doel is om voor het donker aan het meer van Pehoe te geraken, waar we onze tent gaan zetten. Het is een prachtige wandeling langs "Lago Grey", af en toe wel zwaar...

De wandeltocht van 4u is begonnen Tijdens de wandeling heb je constant zicht op het Lago Grey Het water van de rivier is zo verfrissend




Zondag 30 maart 2003

Om 7 uur 's morgens opgestaan om die dag weer zo ver mogelijk te geraken. Het doel is van 8 a 10 uur te stappen en zo dicht mogelijk bij het Campo Chileno te overnachten.
Bij onze eerste wandeling van 2 uur hebben we een prachtig zicht op de "Cuernos del Paine".

Los Cuernos del Paine op de achtergrond Los Cuernos del Paine Luxe:een loopbrugje over een rivier

Onze tweede wandeling van de dag duurt ook zo'n 2 uur en gaat van het Campamento Italiano naar het Campamento Los Cuernos. De wandeling loopt langs het Lago Nordenskjold.

Peter en het Lago Nordenskjold Ter preventie:blaarpleisters op de voeten Eventjes pauzeren

Oorspronkelijk dachten we na iets gegeten te hebben in het campamento Los Cuernos de wandeling van 4u aan te vatten naar campamento Las Torres. Een keer onderweg komen we regelmatig mensen tegen die we op onze boottrip hebben leren kennen. Zij weten ons te zeggen dat er een shortcut is naar het campamento Chileno. Voor ons betekent een shortcut tijdswinst, dus naar het einde toe van onze wandeling zien we dat die shortcut aangeduid staat. We willen zo dicht mogelijk bij het campamento chileno komen omdat de tocht naar "DE" Torres del Paine een zware beklimming is... Als je aan het campamento chileno kan vertrekken heb je nog maar een beklimming van 2 uur voor de boeg, wat niet zo veel meer is.

Wij en het prachtige landschap Sabine blij dat de 8 uren stappen er bijna opzitten Tijd om de tent op te zetten

We zijn niet ver meer van het campamiento Chileno, maar ik (Sabine) begin wat moe te worden en wil zeker de tent opzetten voor het donker wordt.

Peter aan het graven om de grond wat vlakker te krijgen Bijna klaar Tent opgezet




Maandag 31 maart 2003

Die dag is het DE beklimming naar DE Torres. We staan weer vroeg op, zodanig dat we de tocht op ons gemak kunnen doen.
Uiteindelijk blijkt dat we onze tent op een kwartier van het campamento chileno opgezet hebben (wat goed nieuws is).

Een laatste foto met de tent voor het afgebroken wordt Klaar om te vertrekken Aangekomen in het Campo Chileno

Gelukkig hoeven we niet altijd liters drank mee te sleuren. Iedere keer we een riviertje voorbij wandelen pakken we onze kruik en vullen we die met heerlijk fris bronwater. Ongelofelijk hoe zuiver het ginder is. In het begin hadden we wat schrik voor gezondheidsproblemen, maar we zijn van het water nooit ziek geworden.
Nu dat we aangepast zijn drinken we ook het kraantjeswater hier in Santiago.

Onze voorraad water weer eens aanvullen Dagelijkse kost:riviertjes oversteken In het bos, tijdens de beklimming naar Las Torres

Het eerste uur van onze beklimming speelt zich af in het bos, het zijn constant steile hellingen en afdalingen (veroorzaakt door al de riviertjes die door het bos lopen). Het tweede uur is gewoonweg 1 steile beklimming naar boven. Niks meer van bomen of riviertjes. 1 kale helling vol met dikke keien en rotsen.
Maar uiteindelijk bereiken we het hoogtepunt van ons bezoek aan dit park: het prachtige zicht op de 3 torres del paine, graniettorens die culmineren op 2900, 2850 en 2600 meter.

Eindelijk, DE Torres del Paine De afdaling is moeilijker dan de beklimming Met de rugzak weer naar beneden

Het klimmen zit erop. Vanaf nu is het alleen nog maar naar beneden!
Hup naar de ingang van het park!
We kunnen van het campamento Las Torres met een busje naar de ingang van het park, maar vermits ons busje ons pas om 17.30u aan de ingang komt afhalen en het 15.00u is als we in Las Torres zijn, besluiten we vol goede moed om nog de wandeling van 2 uur naar de ingang van het te doen.

De laatste afdaling De weg naar de ingang van het park Nog een laatste slok voor de aankomst

Moe, maar zelf voldaan komen we toe aan de ingang van het park.
's Avonds in Puerto Natales laten we het niet aan ons hartje komen en verorberen we een heerlijke maaltijd bij Don Chicho. Een familiaal restaurantje waar ze supersympathiek zijn!

Moe maar voldaan Waterval net buiten het park Een stevige maaltijd bij Don Chicho




Dinsdag 1 april 2003

Onze 2 laatste dagen brengen we door in Punta Arenas, zo'n 250 km ten zuiden van Puerto Natales. Met de bus ben je zo'n 3 uur onderweg en de rit leidt je door een toendra landschap waar af en toe een paar bomen opduiken.Een van de meest voorgestelde daguitstappen vanuit Punta Arenas is die naar de pinguinkolonie van Seno Otway. Aan de aanlegsteiger start een wandeling van 2 km naar een strand waar de Magelhaenpinguïns in de lente samenkomen om te broeden. Dan zitten er +/- 10000, spijtiggenoeg waren wij al iets te laat om er zoveel te zien, en hebben we ons tevreden moeten stellen met een 30 tal pinguins.

Lunch 1 van de talrijke mausolea op het kerkhof van Punta Arenas Pingüineras Diner




Woensdag 2 april 2003

De laatste dag zijn we nog naar "Fuerte Bulnes" getrokken. In 1843 werd door Chili het gebied van de Straat van Magellanes in bezit genomen en werd vlakbij het fort Bulnes gesticht, dat nu gerestaureerd is.

De dolfijnen laten zich niet makkelijk fotograferen De ingang van het Fuerte Bulnes De houten pallissades De straat van Magelhaen Het zuidelijkste punt dat we geweest zijn Peter in de uitkijktoren