De reis Santiago Patagonia Peumo Maipo Mendoza Norte Zee/Bergen |
InleidingPatagonië ligt in het uiterste zuidpunt van Chili en is gekenmerkt door gletsjers en uitgestrekte vlaktes. Als je met de muis over de fotos gaat zal je wat uitleg krijgen over die foto.Maandag 24 maart 2003Vanuit Santiago hebben we een binnenlandse vlucht genomen tot in Puerto Montt, in het hartje van het Merengebied, zo'n 1000 km van de hoofdstad verwijderd. Van daaruit zijn we per boot naar het zuiden getrokken. Puerto Montt is dus vooral een transitcentrum en de voornaamste toegangspoort tot Patagonië. Vermits we al 's morgensvroeg toegekomen waren en onze boot pas om 16u vertrok hadden we nog tijd om het marktje te bezoeken in de haven van Angelmo waar je de plaatselijke bevolking kan ontmoeten en waar de vissers hun vangst van de ochtend verkopen. Je wandelt ook langs piepkleine sfeervolle 'restaurants' (pallafitos genoemd; omdat ze op palen staan) waar je zeker en vast curantos moet proeven, een gerecht op basis van vlees en zeevruchten dat langzaam gekookt wordt in een gat in de grond. Heel lekker! Met een half uur vertraging is onze boot (Navimag) vanuit de haven vertrokken onder een stralende zon. De boottrip duurt 3 nachten en 3 dagen en legt 1800 km af. Het kost zo'n 200 US$ eten en drinken inbegrepen. Dinsdag en woensdag 25-26 maart 2003Zo een boottocht is een ideale manier om de eilanden (groene heuvels), fjorden en gletsjers waar te nemen. Naarmate we meer zuidwaarts gaan priemen er her en der ijsbergen uit het water. En af en toe zijn er zeeleeuwen, dolfijnen, en ijsvogels die ons gezelschap houden. Er zijn ook 2 walvissen die ons heel eventjes dag zijn komen zeggen met hun staart, maar helaas, het was op dat moment pijpestelen aan het regenen en zaten we lekker warm binnen (dus de walvissen gemist).
Op de boot sliepen we in "Literia's", net zoals in slaaptreinen. 4 bedden per
cabine, met langs ieder bed een gordijntje.
Zoals je op de foto ziet zijn we ook een spookschip voorbijgevaren. De
organisator wist ons te vertellen dat door de mist het schip er nog nooit zo
spookachtig had bijgelegen als die dag.
Het landschap dat we voorbijvaren is echt prachtig, ondanks dat de zon er niet
echt bij was. De beboste eilanden met hun watervallen hebben evenveel charme
door de lage wolken die er net boven hangen. Donderdag 27 maart 2003Na 3 dagen en nachten varen komen we toe in Puerto Natales. Op zich een stadje dat toeristisch weinig te bieden heeft, maar het is wel het vertrekpunt van tal van excursies en wandeltochten in de naburige nationale parken. Omdat we in de voormiddag toekomen in Puerto Natales en er verder die dag niks gepland is, besluiten we een mountainbike te huren en de omgeving te verkennen.
Er zijn geen echte fietsroutes voorzien, maar de meeste mensen zeggen dat een
uitstap naar de Cerro Dorothea (hoogste heuvel in de omgeving) wel tof is (een
mooi zicht over Puerto Natales), je moet je fietsen wel aan de voet van de
heuvel achterlaten en te voet naar de top klimmen. Maar waar we (en Peter
zeker) niet op gerekend hadden was dat we aan de plaatselijke inwoner moesten
betalen om onze fietsen achter te laten en de beklimming te doen. Peter wou
daarvoor natuurlijk geen geld betalen, en weg waren we. Iets verder kwam Peter
op het idee om een andere wei te doorkruisen om toch maar aan de voet van de
heuvel te komen en de beklimming te doen. Halfweg onze wandeltocht horen we
ineens geschreeuw... het was de man aan wie we geld moesten betalen om op de
heuvel te mogen die ons toch gezien had en zijn paard aan het zadelen was. We
zagen dat we de problemen niet verder moesten zoeken en begonnen stillekes aan
onze afdaling. Ondertussen zat de man op zijn paard en zette hij zijn
achtervolging in. Gelukkig konden we aan hem ontsnappen doordat we langs een
kloof naar beneden gestapt zijn en hij ons niet kon zien. Uiteindelijk zaten
wij terug op onze fietsen terwijl we hem boven op de heuvel zagen zoeken. Oef! Vrijdag 28 maart 2003's Anderendaags zijn we 's morgens rond een uur of 7 vertrokken naar El Calafate (in Argentinië). De rit duurt ongeveer 5 uur, dit wil zeggen dat we die dag 10 uur in een busje gezeten hebben, met nog een koppel hollanders (zeer sympathiek trouwens) en een duitse. Maar dit is zeer de moeite waard. De Perito Moreno gletsjer is heel indrukwekkend. Met een boot kan je gedurende een uur tussen de ijsbergjes (gevallen stukken gletsjer) dobberen, en varen ze je tot heel dicht bij de muur van de gletsjer die wel 60 meter hoog is! Om de 10-20 minuten valt er een brok ijs van de gletsjer af. Dit maakt een oorverdovend lawaai! Als je het stuk niet ziet vallen zou je denken dat er gewoonweg een heel deel van de gletsjer afbreekt.
Op de terugweg stoppen we nog in El Calafate, het dichtstbijzijnde en heel
toeristische stadje.
Zaterdag 29 maart 2003Vanuit Puerto Natales zijn we ook de "Cueva del Milodon" gaan bezoeken. Het is een reusachtige grot. In de 19e eeuw werden in deze grot de bevroren resten gevonden van een prehistorisch dier (de Milodon) dat 10.000 jaar geleden in de streek leefde. Nadien vertrekken we met het busje naar het Parque Nacional Torres del Paine, het mooiste park van het land. Het heeft een zeer gevarieerd landschap (steppe, bossen, meren, bergen en gletsjers). We hebben spijtiggenoeg maar 3 dagen de tijd om door het park te trekken (om het hele park te zien heb je een week nodig).
Om zoveel mogelijk te zien (en tijd te winnen) pakken we weer eens een boot die
ons tot aan de Grey gletsjer brengt. Deze boot is vrij duur (30 dollar per
persoon) en is de moeite eigenlijk niet waard als je tijd genoeg hebt om het
park te bezoeken. In tegenstelling tot het meer aan de Perito Moreno gletsjer ligt dit meer vol met dikke ijsbrokken (van de gletsjer afgebroken). Daardoor moet de boot veel bochtjes maken en soms tegen de ijsbrokken varen om ze te breken en zo een doorgang te forceren. Aan de voet van de gletsjer zet de boot ons af, en begint onze wandeltocht van 4u. Het doel is om voor het donker aan het meer van Pehoe te geraken, waar we onze tent gaan zetten. Het is een prachtige wandeling langs "Lago Grey", af en toe wel zwaar... Zondag 30 maart 2003
Om 7 uur 's morgens opgestaan om die dag weer zo ver mogelijk te geraken. Het
doel is van 8 a 10 uur te stappen en zo dicht mogelijk bij het Campo Chileno te
overnachten. Onze tweede wandeling van de dag duurt ook zo'n 2 uur en gaat van het Campamento Italiano naar het Campamento Los Cuernos. De wandeling loopt langs het Lago Nordenskjold. Oorspronkelijk dachten we na iets gegeten te hebben in het campamento Los Cuernos de wandeling van 4u aan te vatten naar campamento Las Torres. Een keer onderweg komen we regelmatig mensen tegen die we op onze boottrip hebben leren kennen. Zij weten ons te zeggen dat er een shortcut is naar het campamento Chileno. Voor ons betekent een shortcut tijdswinst, dus naar het einde toe van onze wandeling zien we dat die shortcut aangeduid staat. We willen zo dicht mogelijk bij het campamento chileno komen omdat de tocht naar "DE" Torres del Paine een zware beklimming is... Als je aan het campamento chileno kan vertrekken heb je nog maar een beklimming van 2 uur voor de boeg, wat niet zo veel meer is. We zijn niet ver meer van het campamiento Chileno, maar ik (Sabine) begin wat moe te worden en wil zeker de tent opzetten voor het donker wordt. Maandag 31 maart 2003
Die dag is het DE beklimming naar DE Torres. We staan weer vroeg op, zodanig
dat we de tocht op ons gemak kunnen doen.
Gelukkig hoeven we niet altijd liters drank mee te sleuren. Iedere keer we een
riviertje voorbij wandelen pakken we onze kruik en vullen we die met heerlijk
fris bronwater. Ongelofelijk hoe zuiver het ginder is. In het begin hadden we
wat schrik voor gezondheidsproblemen, maar we zijn van het water nooit ziek
geworden.
Het eerste uur van onze beklimming speelt zich af in het bos, het zijn constant
steile hellingen en afdalingen (veroorzaakt door al de riviertjes die door het
bos lopen). Het tweede uur is gewoonweg 1 steile beklimming naar boven. Niks
meer van bomen of riviertjes. 1 kale helling vol met dikke keien en rotsen.
Het klimmen zit erop. Vanaf nu is het alleen nog maar naar beneden!
Moe, maar zelf voldaan komen we toe aan de ingang van het park. Dinsdag 1 april 2003Onze 2 laatste dagen brengen we door in Punta Arenas, zo'n 250 km ten zuiden van Puerto Natales. Met de bus ben je zo'n 3 uur onderweg en de rit leidt je door een toendra landschap waar af en toe een paar bomen opduiken.Een van de meest voorgestelde daguitstappen vanuit Punta Arenas is die naar de pinguinkolonie van Seno Otway. Aan de aanlegsteiger start een wandeling van 2 km naar een strand waar de Magelhaenpinguïns in de lente samenkomen om te broeden. Dan zitten er +/- 10000, spijtiggenoeg waren wij al iets te laat om er zoveel te zien, en hebben we ons tevreden moeten stellen met een 30 tal pinguins. Woensdag 2 april 2003De laatste dag zijn we nog naar "Fuerte Bulnes" getrokken. In 1843 werd door Chili het gebied van de Straat van Magellanes in bezit genomen en werd vlakbij het fort Bulnes gesticht, dat nu gerestaureerd is. |
||||